Vandaag hadden we afgesproken een dagje op het Kootwijkerzand rond te brengen. Ik ken het gebied omdat mijn dochter daar endurance ritten met haar paard heeft gereden en ik daar als begeleider mee geweest ben. Prachtige zandheuvels, uitgestrekte heidevelden en met 21 graden zonnig weer met een beetje wind is het daar heerlijk vertoeven.
De vakanties zijn voorbij, het is vrijdag dus is het daar ook nog eens heerlijk rustig. Prachtig wandelweer dus voor ons en onze hond.
Vanwege de endurance ritte weet ik waar de beste toegang is en hoewel dat in principe een toegang voor paarden (ruiters) is, het valt prima te lopen. We zijn het hek net door, lopen net de eerste bossages uit toen ik op het zand iets groots, donkers zag aankomen. Ik stoot Yvonne aan en zeg: dat lijkt wel een paard, maar dan wel zonder ruiter!
We kijken nog eens goed: en inderdaad, een groot donker stevig gebouwd paard, maar geen ruiter. En ook niemand die ernaast of erachter loopt. We worden benieuwd. Terwijl wij richting paard lopen horen we van een familie met twee kleine kinderen dat er een tijdje geleden een donker paard is langsgekomen met een in zwart geklede berijder erop. Maar ergens leek iets mis te zijn gegaan want de berijder is in geen velden of wegen te bekennen en het paard is ons inmiddels aardig genaderd. Een forse donkergrijze fries. Met een zadel dat aan de zijkant hangt. Hier is iemand van zijn of haar paard gevallen, de vraag is dan alleen: waar en waar is die nu?
De man van de familie en Yvonne gaan achter het paard aan om te kijken of ze hem kunnen pakken en vastleggen. Dat blijkt niet mogelijk. Het paard schrikt en stevent op het hek af wat hem in principe binnen of buiten het Kootwijkerzand zou moeten houden. En springt erover heen om vervolgens rechtsaf weg te rennen.
Terwijl dat achter mij gebeurt loop ik de zandheuvels op in de richting waar het paard vandaan kwam op zoek naar de berijder. En even later zie ik een zwarte stip langzaam verschijnen boven één van de zandheuvels. Gelukkig dacht ik, in ieder geval niemand gewond. Even later komen we bij elkaar. De berijdster van het paard bleek inderdaad door een verschuivend zadel van het paard gevallen te zijn. Hoewel niet gewond, ze was wel in paniek omdat het paard nu weg was.
Later begreep ik dat ze slechts bijrijdster was en het paard dus niet van haar was. Maar ze is er wel verantwoordelijk voor. En we wisten niet waar het paard heengerend was.
Na enig overleg besloten we dat ze met mij in de auto zou stappen en ik rond zou rijden om te zien of we het paard konden terugvinden. De auto stond bij de ingang op een onverharde weg, daar zou het paard in ieder geval geen ongelukken veroorzaken, maar mocht hij op de verharde doorgaande weg uitkomen dan weet je niet wat de gevolgen zijn.
Bij de auto aangekomen zagen we het paard. Hij nam meteen een spurt, maar nu de andere kant op. Richting de wei waar hij normaliter staat. In de auto erachter aan. Maar op een onverharde weg kan je niet zo hard rijden dus na een paar honderd meter waren we hem weer kwijt. Inmiddels was een gepensioneerd echtpaar ook al op de fiets erachter aan gegaan omdat ze ineens een loslopend paard langs zagen rennen.
We zagen hem niet meer. Omdat we toch vlakbij de weide waren besloten om daarheen te gaan. En daar stond het paard, lekker te grazen buiten het hek aan de andere kant van de weide. De auto er voorzichtig achter gezet zodat hij niet weer de benen kon nemen, de bijrijdster uitlaten stappen zodat zij de teugels aan kon doen. En daar kwam het gepensioneerd echtpaar op de fiets ook aan. Omdat de man ervan zijn leven lang met paarden heeft gewerkt, was het nu snel gebeurd met het omdoen van de teugels, het rechtzetten van het zadel en daarna het weer terugbrengen naar de weide.
Na gedag gezegd te hebben weer teruggereden naar Yvonne en Spirit die op de zandheuvels zaten te wachten zodat we alsnog onze plannen konden vervolgen. Heerlijk blootvoets door het zand geploegd, heuvel na heuvel, vier kilometer lang. Prachtig. En een prachtige dag en uiteindelijk geruststelde bijrijdster uit Dronten.
